Я Вашы пальчыкі цалую,
Дыханнем лёгкім саграваю,
Шкадую Вас – нібы малую,
Калі ў гасцях у Вас бываю.
Жыночай Вашай прыгажосцю
Збянтэжаны і акрылёны,
Віхурай спелай маладосці,
Як песняй-казкай, паланёны.
Калі падоўгу Вас не бачу,
Я не знаходжу сабе месца.
Мо ля кастра такой удачы
Нам разам суджана сагрэцца?..
Але не знаю – лёс ці можа
Падараваць крыху нам шчасця?..
Даруйце мне, што патрывожыў,
І за ад’езд мой – выбачайце.
|
|
